Εκπρόσωπος

Άρθρο του εκπροσώπου Τύπου της Δημοκρατικής Συμμαχίας, Γ. Οικονόμου στην ιστοσελίδα aixmi.gr.

Φτιαγμένα από πολλά και διαφορετικά υλικά, τα τείχη της Αθήνας δημιούργησαν, μέσα στην ίδια την πόλη μια δεύτερη πόλη.

Παρηκμασμένη και αιχμάλωτη.

Από τα Εξάρχεια μέχρι τον Κολωνό και από τα Πατήσια μέχρι τον Βοτανικό, η πόλη που υπάρχει σήμερα, είναι άλλη.

Ξένη, απρόσωπη, φοβική.

- Γκετοποιημένοι λαθρομετανάστες, που ξεσπούν τα προδομένα τους όνειρα αλλά και την εκμετάλλευση που τους συνοδεύει από εκεί που ξεκίνησαν, στη ζωή, τα ήθη και τα σύμβολα των καθημερινών ανθρώπων που αναγκάστηκαν να συμβιώνουν μαζί τους.

- Εργατοπατέρες και επαγγελματίες διαδηλωτές, που παραλύουν κάθε τόσο το εμπορικό κέντρο της Αθήνας

- Κουκουλοφόροι χούλιγκαν, που το σύστημα εσχάτως αποκαλεί αντεξουσιαστές, «επαναστατούν» με αξιοζήλευτη περιοδικότητα, καταστρέφοντας περιουσίες, καταλαμβάνοντας δημόσια κτίρια, ξυλοκοπώντας ή ακόμα και καίγοντας ανθρώπους.

- Μπράβοι, διαρρήκτες, νταβαντζήδες που ξετυλίγουν με θρασύτητα την εξουσία τους μόλις πέσει το σκοτάδι, γύρω από τη βιομηχανία μιας ακραία υποβαθμισμένης αισθητικής, που απαιτούσε και απέκτησε από τη νύχτα της Αθήνας, η μέχρι πρότινος νεόπλουτη πελατεία της.

Αυτά είναι τα υλικά με τα οποία χτίστηκαν τα τείχη που οριοθετούν την ανυπόφορη ζωή των κατοίκων του κέντρου της Αθήνας, σήμερα.

Το χειρότερο, όμως, από όλα είναι ότι όλα αυτά τα υλικά, συμπληρώθηκαν από την υποκρισία μιας αμόρφωτης ψευτοπροοδευτικής κοινωνίας και μιας πολιτικής εξουσίας ανήμπορης να δώσει στο τόπο μια αποτελεσματική και σοβαρή διακυβέρνηση. Μιας ανήμπορης εξουσίας που δεν κατάφερε να εμπεδώσει στην Ελληνική κοινωνία ότι οι νόμοι των συμμοριών δεν μπορεί να κυριαρχούν των νόμων της Δημοκρατίας.

Οι ατέλειωτες και, σε πολλές περιπτώσεις ανεξήγητες διαδηλώσεις των εργατοπατέρων, η καταστροφική μανία των κουκουλοφόρων, οι εθιμικού τύπου καταλήψεις πανεπιστημίων και σχολείων, γινόντουσαν αποδεκτές με δέος σαν κάτι απολύτως φυσιολογικό αλλά και αναγκαίο για να γεμίσει ο τηλεοπτικός χρόνος και η ρηχή μας επικαιρότητα.

Το θέμα της συσσώρευσης χιλιάδων λαθρομεταναστών στο κέντρο της Αθήνας, αποτελούσε, στην ουσία, ταμπού για το πολιτικό μας σύστημα. Για κάποιους ήταν η χρυσή ευκαιρία να σπεκουλάρουν πάνω στο πόνο των δυστυχισμένων αυτών ανθρώπων και να παραδίδουν μαθήματα αντιρατσιστικής συμπεριφοράς. Είναι εύκολο να το κάνεις αυτό όταν ζεις μακριά τους. Είναι εύκολο να πουλάς ανθρωπισμό από απόσταση. Γιατί η απόσταση σου επιτρέπει να μην μπορείς να δεις ότι οι δυστυχισμένοι εκτός από δυστυχισμένοι, είναι και επικίνδυνοι.

Από την άλλη πλευρά κάποιοι άλλοι στο πολιτικό σύστημα, από φόβο να μην χαρακτηριστούν δεξιοί ή έστω συντηρητικοί κατάπιναν τη γλώσσα τους και προσέγγιζαν το πρόβλημα με ένα κούφιο και άνευρο «καθωσπρεπισμό». Με αυτό τον τρόπο η κοινωνία «γλίτωσε» από τη δεξιά ή συντηρητική τους προσέγγιση αλλά τα πράγματα οδηγήθηκαν στα άκρα, στα άδεια ξυρισμένα κεφάλια των νεοναζιστών ή στις πιο light γραφικές εκδοχές τους.

Και η αστυνομία; Tι γίνεται με την αστυνομία;

Ένας παράφρων δολοφόνος, σαν κι αυτόν που σκότωσε το Γρηγορόπουλο ή ορισμένοι ένστολοι ζηλωτές που ανοίγουν κεφάλια με γκαλόπ και σιδερογροθιές, αρκούν για να παραδώσει η Πολιτεία, η δημοσιογραφία και η κοινή γνώμη, ολόκληρη την αστυνομία, βορρά στα σκυλιά του λαϊκισμού.

Στην κατάσταση που βρίσκεται η χώρα μας για να σωθεί απαιτούνται πολλά και ισχυρά δημιουργικά σοκ. Το κέντρο της Αθήνας προσφέρεται για ένα τέτοιο. Είναι η ευκαιρία της πολιτικής να μιλήσει στην κορυφαία της μορφή. Τη δημιουργία μιας νέας κατάστασης.

Να γκρεμίσει τα τείχη γύρω από το κέντρο.

Με εφαρμογή των κανόνων, χωρίς εκπτώσεις και συμβιβασμούς. Με τακτικές περιπολίες, συλλήψεις, απελάσεις, απονομή Δικαιοσύνης, εμπέδωσης του αισθήματος ασφάλειας. Ασφάλειας, όχι ως επίδειξη ισχύος της μιας αντίληψης πάνω στην άλλη, αλλά ως κύρια προϋπόθεση των ελευθεριών. Της ελευθερίας της μετακίνησης, της ελευθερίας της δουλειάς, της ελευθερίας της διασκέδασης, της ελευθερίας της θρησκείας.

Με σχέδιο και φαντασία για την αλλαγή της φυσιογνωμίας των υποβαθμισμένων περιοχών. Καλώντας επιστήμονες και δημιουργούς σαν το Βαρώτσο και τον Τομπάζη και πολλούς άλλους να συμβάλουν με τις ιδέες τους στη δημιουργία νέων τοπικών πόλων που θα κάνουν τη ζωή στο κέντρο πιο ελκυστική.

Με ρεαλιστικές πολιτικές που θα επιτρέψουν στους κατοίκους του κέντρου να βρουν μέσα από τη διαφορετικότητα τους το συνδετικό κρίκο της ενότητας τους, απέναντι σε οτιδήποτε ντόπιο ή ξένο τινάζει τη συνοχή τους στον αέρα.

Με αυτοπεποίθηση αλλά και βαθιά πίστη ότι απέναντι σε μια κατεστημένη αντίληψη που απελπίζει, που αδρανεί, που υποχωρεί, που διαιρεί, που δεν μιλάει πια στο κόσμο γιατί δεν τον καταλαβαίνει και δεν έχει πια τι να του πει, είναι η ώρα να βγουν μπροστά οι δυνάμεις της προκοπής και του ορθολογισμού.