Κίνημα

Εθνική συνεννόηση

της Αλεξάνδρας Πάλλη*

Άρθρο του μέλους της Διοικούσας Επιτροπής, Α. Πάλλη στην ιστοσελίδα zougla.gr.

Η οικονομική κρίση που αντιμετωπίζει η χώρα μας είναι πρωτοφανής - η μεγαλύτερη στη μεταπολεμική περίοδο. Ωστόσο, δεν ενέσκηψε ως κεραυνός εν αιθρία, ούτε οφείλεται σε εξωγενείς παράγοντες. Ήρθε ως φυσική κατάληξη των μεγάλων διαρθρωτικών προβλημάτων που επί πολλές δεκαετίες αντιμετωπίζει η ελληνική οικονομία.

Τα προβλήματα αυτά έχουν δομικό χαρακτήρα. Συνδέονται ευθέως με το αναπτυξιακό μοντέλο που ακολουθήσαμε τα τελευταία 40 χρόνια, και το οποίο ενώ είχε κλείσει οριστικά τον κύκλο του, εμείς εσκεμμένα το αγνοούσαμε, κάναμε πως δεν το βλέπουμε.

Όλη αυτή την περίοδο, η χώρα συρρίκνωνε σταδιακά την παραγωγική της δομή. Κατανάλωνε περισσότερα από όσα μπορούσε να παράγει. Ζούσε με δανεικά. Ανεχόταν τη λειτουργία ενός στρεβλού, αναποτελεσματικού, προβληματικού δημόσιου τομέα. Μετέθετε σε βάθος χρόνου τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις. Υποτιμούσε τον ρόλο της επιχειρηματικότητας. Ευνοούσε τον δημοσιονομικό εκτροχιασμό.

Το έλλειμμα και το χρέος, που εκτιναχτήκαν σε ανεξέλεγκτα επίπεδα, είναι οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος. Είναι αποτέλεσμα των πολιτικών φαντασιώσεων των κομμάτων εξουσίας που πίστευαν ότι μπορούν να αντιμετωπιστούν αυτόματα και ως δια μαγείας. Άβουλοι, μοιραίοι και μακάριοι, οι εκπρόσωποι της μεταπολιτευτικής πολιτικής τάξης έβλεπαν με απάθεια τα οξυμένα οικονομικά προβλήματα να λαμβάνουν εκρηκτικές διαστάσεις, μεταθέτοντας την επίλυσή τους στο διηνεκές.

Τώρα όμως που η οικονομία βρίσκεται στο κόκκινο, οφείλουμε να δούμε τις πραγματικές διαστάσεις των φλέγοντων αυτών ζητημάτων, χωρίς στρουθοκαμηλισμούς, χωρίς υπεκφυγές και κυρίως χωρίς συμψηφισμούς.

Όλοι γνωρίζουμε τους υπαίτιους. Όλοι γνωρίζουμε ποιοι είναι υπόλογοι για το ότι πάνω από τη χώρα μας πλανάται το φάντασμα της χρεοκοπίας. Οι αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής έδωσαν όντως μια ανάσα ζωής, δεν έλυσαν όμως το πρόβλημα. Χρειάζονται πρωτοβουλίες, γενναίες αποφάσεις και επώδυνα μέτρα.

Οι μακροπολιτικές διευθετήσεις είναι αναγκαίες, πρέπει όμως να συνδυαστούν και με ένα εθνικό σχέδιο σωτηρίας της χώρας. Ένα σχέδιο το οποίο θα υπερβαίνει τις συμβατικές υποχρεώσεις που απορρέουν από το μνημόνιο, και θα κάνει πράξη τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις, τις οποίες αποφεύγαμε σε όλη τη διάρκεια της μεταπολιτευτικής περιόδου, πιστεύοντας ότι μπορούμε να εκσυγχρονιστούμε αβρόχοις ποσί.

Συνεπώς, κυβέρνηση οφείλει να συνειδητοποιήσει ότι δεν έχει την πολυτέλεια να μεταθέτει στο χρόνο αναγκαίες αποφάσεις, όπως η ιδιωτικοποίηση των κρατικών επιχειρήσεων, η αξιοποίηση της δημόσιας ακίνητης περιουσίας, η απελευθέρωση των κλειστών αγορών και επαγγελμάτων, η αναγνώριση των ξένων πανεπιστημίων, ο χωροταξικός σχεδιασμός για τον τουρισμό, η υιοθέτηση μεγαλύτερης ευελιξίας στην αγορά εργασίας, κ.ά. Και το κυριότερο, δεν μπορεί να αφήνει τις ενέργειές της ημιτελείς, φοβούμενη τις αντιδράσεις των συντεχνιών και συνδικαλιστών. Οι μεγάλες μεταρρυθμιστικές αλλαγές, που είναι απαραίτητες για την ελληνική οικονομία, επιβάλλουν να μπει το μαχαίρι βαθιά στο κόκαλο, διότι στην πολιτική, όπως και στη ζωή, ολίγον έγκυος δεν υπάρχει.

Εξάλλου, η μείωση των δαπανών δεν θα προέλθει από τους μισθούς και τις συντάξεις, θα προκύψει μόνο εάν περιορίσουμε το σπάταλο δημόσιο κράτος. Άλλωστε, η αδυναμία της Κυβέρνησης να μειώσει τα έξοδα επιβεβαιώνει με τον πιο σαφή τρόπο ότι με οριζόντιες περικοπές μισθών και συντάξεων δεν πρόκειται να έχουμε πραγματική μείωση των εξόδων.

Ας το αντιληφθούμε επιτέλους όλοι, και κυρίως οι εκπρόσωποι των δύο μεγάλων παλιών πολιτικών κομμάτων: η χώρα ή θα υλοποιήσει ένα εθνικό σχέδιο σωτηρίας, υπερβαίνοντας τους φτηνούς λαϊκισμούς, τις συντεχνιακές αντιδράσεις, τον φόβο για το πολιτικό κόστος, ή θα ακολουθήσει με μαθηματική ακρίβεια τον δρόμο της χρεοκοπίας , της καταρράκωσης, της αποσύνθεσης, με απροσδιόριστες δυσμενείς επιπτώσεις.

Είναι ζωτική ανάγκη όλες οι πολιτικές δυνάμεις να αναζητήσουν κοινούς στόχους, κοινές πολιτικές, εγκαταλείποντας τα σύνδρομα του παρελθόντος, τους άγονους κομματικούς ανταγωνισμούς και τις πολιτικές διαμάχες που γίνονται για το θεαθήναι.

Η χώρα χρειάζεται εθνική συνεννόηση. Χρειάζεται ένα μακρόπνοο μεταρρυθμιστικό και εκσυγχρονιστικό σχέδιο. Η πολιτική τάξη, οι συνδικαλιστικές ηγεσίες, οι εκπρόσωποι των παραγωγικών δυνάμεων, οι κοινωνικοί εταίροι, οφείλουν να αναζητήσουν τα σημεία σύγκλισης, δημιουργώντας μια ασπίδα αποτροπής από τη χρεοκοπία της χώρας.

* Γενικής Γραμματέως του Εμπορικού & Βιομηχανικού Επιμελητηρίου Αθηνών (ΕΒΕΑ)