Κίνημα

Άρθρο του μέλους της Κ.Ε του κινήματος και τ. γενικού γραμματέα Βιομηχανίας, στην εφημερίδα "Αξία".

Αγανακτισμένοι: Αταξικό κίνημα αστικής προέλευσης

Το πολιτικό ζητούμενο για το λεγόμενο κίνημα των «αγανακτισμένων», είναι εάν μπορεί να εξελιχθεί σε επαναστατικό κίνημα, με στόχο την ανακατανομή της εξουσίας και την αλλαγή του πολιτεύματος σε Λαϊκή ή Πατριωτική Δημοκρατία.

Η ανυπαρξία κοινών στοιχείων πολιτισμού μεταξύ των συμμετεχόντων, η ύπαρξη διαφορετικού εχθρού για καθένα από αυτούς, ή αν θέλετε η ύπαρξη της κοινής κουλτούρας και παιδείας που απλόχερα προσφέρει το Facebook και το Twitter, δεν μπορούν από μόνα τους να συνθέσουν πολιτικά οράματα, και δυστυχώς διαμορφώνουν ένα αντιφατικό πλαίσιο πολιτικής αντίληψης, με κοινό παρονομαστή αποκλειστικά την τιμωρία του πολιτικού συστήματος σήμερα. Το να στρέφεσαι εναντίον της πολιτικής ελίτ που διαχειρίζεται την εξουσία, είναι σαν να στρέφεσαι εναντίον του διαχειριστή της πολυκατοικίας για υπερβάσεις του συντελεστή δόμησης που έγιναν με την σύμφωνη γνώμη των ιδιοκτητών.

Σήμερα που οι αντικειμενικές συνθήκες για την ανατροπή του συστήματος διαρκώς ωριμάζουν, σήμερα που όλο και περισσότεροι είναι εκείνοι που πιστεύουν πως τα πράγματα πρέπει να αλλάξουν, σήμερα που σε Διεθνές επίπεδο ο προβληματισμός για τις δομικές ανεπάρκειες του συστήματος διαρκώς αυξάνεται εκφραζόμενος μάλιστα και από τους πλέον επιφανείς εκπροσώπους του, σήμερα λοιπόν, ένα οριζόντιο κίνημα χωρίς σαφή ποιοτικά χαρακτηριστικά, απλώνει την εικόνα του, κρύβοντας τον ήλιο από τους καταπιεσμένους, πολιτικοποιημένους, σκεπτόμενους, και έχοντες πατριωτική συνείδηση Έλληνες εργαζόμενους και καταναλωτές.

Πιστεύω ότι τα κινήματα των «αγανακτισμένων» σε όλο το μήκος και πλάτος της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, είναι ο Δούρειος Ίππος ενός υπό διαμόρφωση γνήσιου λαϊκού & πατριωτικού κινήματος, και υπηρετούν ασυνείδητα τα συμφέροντα των Μονοπωλίων του χρήματος, της τεχνολογίας και των αγαθών. Είναι μια προσπάθεια του παγκόσμιου συστήματος εξουσίας να ελέγξει και να απαξιώσει τα επαναστατικά Εθνικολαϊκά κινήματα, ευνουχίζοντας υγιείς επαναστατικές δυνάμεις μέσα σε ένα αταξικό πλαίσιο αστικής διαμαρτυρίας.

Όταν μάλιστα στο εγγύς μέλλον, μπουν στον μεγενθυτικό φακό τα πρόσωπα, οι ιστορίες και οι ζωές των πρωταγωνιστών του λεγόμενου κινήματος των «αγανακτισμένων», η απομυθοποίηση θα είναι άμεση και το ξεφλούδισμα της αίγλης που αναπαυτικά κρύβεται πίσω από τον όχλο και την μάζα σήμερα, θα αναδείξει την πολιτική ανυπαρξία και την αποστροφή προς το φερόμενο ως «Νέο», που όμως οι σάρκες του βρωμούσαν, όπως λέει και ο Μπρέχτ.

Το τραγικό σήμερα είναι ότι το σύνολο σχεδόν των πολιτικών δυνάμεων του τόπου «γλείφεται» γύρω από τους αριθμούς που φαίνεται να συγκεντρώνουν οι «αγανακτισμένοι» στις πλατείες των μεγάλων πόλεων, ερμηνεύοντας μάλιστα την επαναστατική γυμναστική ως πολιτική πράξη ουσίας. Η μετατροπή της συμπάθειας, που αναμφισβήτητα όλοι αισθανόμαστε για αυτούς τους ανθρώπους, σε πολιτική αναγνώριση και αποδοχή, είναι για το ενεργό πολιτικό σύστημα, αφενός υποκριτική και αφετέρου ενοχική. Ο κινηματικός χαρακτήρας θα πρέπει να αξιολογηθεί με όρους ιστορικής αναγκαιότητας, ο παλμός, το πάθος και τα αιτήματα, θα πρέπει να ερμηνευτούν πολιτικά με όρους φιλοσοφικούς και ιδεολογικούς. Σε περιόδους κρίσης οι λαϊκές μάζες κινούνται βιαίως φυγόκεντρα, και κάθε εξισορροπητική προσπάθεια είναι κατά την γνώμη μου ιστορικά καταδικασμένη.

Μ. Τζαφέρης, Διπλ. Μηχανολόγος Μηχανικός.

τ. Γενικός Γραμματέας Βιομηχανίας 2007 – 2009.

www.tzaferis.eu